«Τα χαμόγελα των ανθρώπων του τουρισμού δεν κρύβονται, η πληρότητα και οι κρατήσεις σε ξενοδοχεία δημοφιλών τουρισμών βρίσκονται στο 100%, με τις εκτιμήσεις να θέλουν τον αριθμό των ξένων επισκεπτών να ξεπερνάει φέτος τα 17 εκατομμύρια», έγραφε η «Κ» της Κυριακής (14/07) στην πρώτη της σελίδα.
Ο τουρισμός φαίνεται να προσφέρει την πιο αισιόδοξη προοπτική σ’ αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο καλοκαίρι, που βρίσκει τη χώρα για τρίτη χρονιά, από τότε που ξέσπασε η κρίση, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Οι αφίξεις, λοιπόν, ξένων επισκεπτών τροφοδοτούν κάπως την οικονομία, ενισχύουν πολλούς επαγγελματικούς κλάδους, δίνουν στη χώρα τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει τις φιλόξενες και κοινωνικά ασκημένες πλευρές του χαρακτήρα της. Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν οι καλές ειδήσεις και αρχίζουν οι δυσκολίες: αντέχουν οι υποδομές (αεροδρομίων, νοσοκομείων, δήμων και κοινοτήτων) να υποδεχτούν τον αυξημένο αριθμό τουριστών, συγκεντρωμένο κυρίως σε δύο μήνες (Ιούλιο και Αύγουστο); Δεν είναι οι μεμονωμένες υπηρεσίες ενός καλού ή κακού ξενοδόχου ή εστιάτορα που θα κρίνουν τη μεγάλη εικόνα.
Παράδειγμα: η Αίγινα είναι ένας από τους κατ’ εξοχήν προορισμούς εσωτερικού τουρισμού του Σαββατοκύριακου. Το νησί βουλιάζει από κόσμο και... σκουπίδια. Το οξύτατο πρόβλημα της διαχείρισης απορριμμάτων έχει επανειλημμένως επισημανθεί.
Και λοιπόν; «Η νοοτροπία δεν αλλάζει έτσι, θέλει τρεις γενιές», όπως εύστοχα παρατήρησε ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής («Κ» 16/07) αναφερόμενος στο αντικείμενό του. «Προς το παρόν μπορούμε μόνο διά του εξαναγκασμού να φροντίσουμε να γίνουν κάποια πράγματα.»
Πώς να «εξαναγκαστούν» όμως πτωχευμένοι δήμοι, με δημάρχους οι οποίοι μηδέποτε, ούτως ή άλλως, ασχολήθηκαν συστηματικά με τις υποδομές του τόπου τους; Ούτε στις εποχές που έρρεαν οι χρηματοδοτήσεις προς την τοπική αυτοδιοίκηση. Στην οικονομική δυσπραγία («δεν έχουν βενζίνη τα απορριμματοφόρα» ακούγεται στην Αίγινα) προστίθεται και η «νοοτροπία». Οι ταξιδιώτες του Σαββατοκύριακου φεύγουν από τον τόπο της ανάπαυλας για να επιστρέψουν στη μόνιμη κατοικία τους αφήνοντας πίσω τους ό,τι δεν τους αφορά, όπου να ’ναι. Αρκεί να το ξεφορτωθούν. Αν όμως αυτό χρειάζεται «τρεις γενιές» για ν’ αλλάξει και ο «εξαναγκασμός» εν προκειμένω δεν μπορεί να λειτουργήσει, τότε τι απομένει;
Τα 17 εκατομμύρια των επισκεπτών όσο γεννούν χαμόγελα, άλλο τόσο δημιουργούν υποχρεώσεις. Η καλή κουζίνα και τα αναβαθμισμένα rooms to let σε φροντισμένους και καλόγουστους ξενώνες δεν μπορούν να εξαφανίσουν ούτε τη δυσοσμία ούτε τα προβλήματα υδροδότησης ούτε την ανεπάρκεια σε γιατρούς και νοσοκομεία. Οι ίδιοι αριθμοί που καλύπτουν ανάγκες, αποκαλύπτουν και τη γύμνια.
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», Τετάρτη, 17 Ιουλίου 2013.)